No więc na blogu jest nowy szablon... i teraz wielka niespodzianka...
.
.
.
SAM GO ZROBIŁEM!!!
Musiałem się pochwalić że podszkoliłem się w korzystaniu z Photoshopa i za pomocą różnych poradników stworzyłem go.
No i ogarnąłem css :)
Skoro zrobiłem co nieco na blogu to oznacza to że za niedługo wstawię posta :D
środa, 11 lutego 2015
niedziela, 25 stycznia 2015
Liebster Award
Bardzo dziękuję zuzie alex2708 za nominację do liebster award :)
Jest to nagroda, przyznawana za "Dobrze wykonaną robotę" Jest dedykowana Blogerom o mniejszej publiczności, w celu rozpowszechnienia ich twórczości. Gdy odbierasz nagrodę, odpowiadasz na 11 pytań, po czym zadajesz tak samo, 11 pytań i podajesz 11 nominowanych przez ciebie osób. Odpowiedzi na pytania i nominowane osoby podajesz na swoim blogu.
Pytania zuzy:
Co skłoniło cię do stworzenia tego bloga?
Stworzyłem tego bloga z jednego powodu, natchnienia :) Napadł mnie pomysł na opowiadanie i zacząłem pisać.
Skąd czerpiesz inspiracje?
Inspiracje dają mi najlepsi przyjaciele. Sayaka Yukai i Szardik99 (piszę tego bloga pod innym pseudonimem więc możecie mnie od razu nie poznać.)
Jakie są twoje ulubione książki?
"Harry Potter" i "Pas Deltory"
Masz osobę na której się wzorujesz, w życiu codziennym?
Nie.
Co lubisz robić w wolnym czasie?
Pisać opowiadania i słuchać muzyki. Ale lubię też jazdę na rowerze.
Gdybyś musiał stworzyć nowego bloga, jakiej byłby tematyki?
Pewnie fantasy z elementami tragedii i romansu.
Co dają ci komentarze?
Dają mi wenę a także chęć do dalszego pisania.
Bez czego nie możesz żyć?
Bez moich przyjaciół :)
Co daje ci szczęście?
Ciekawe pytanie... cóż w sumie szczęście jest czymś co "coś może dać" a nie odwrotnie, ale jeśli muszę odpowiadać.
Daje mi motylki w brzuchu ;P
Masz jakieś hobby?
Mam, blogowanie.
Co kochasz w sobie?
Nico. Jestem jedną wielką porażką ;)
Moje pytania:
1) Jeśli je masz, jakie jest twoje drugie imię?
2) Co lubisz robić w wolnym czasie?
3) Lubisz zwierzęta? Jakie?
4) Jedna rzecz jaką byś zabrał na bezludną wyspę?
5) Podaj godzinę o której piszesz odpowiedzi?
6) Jaki jest twój ulubiony owoc?
7) Jaki jest tytuł twojego ulubionego utworu muzycznego?
8) Czy blogowanie sprawia ci frajdę?
9) Co dają ci komentarze?
10) Dlaczego akurat taka tematyka bloga?
11) Co sądzisz o Liebstar Award?
Nominuję"
-Sayaka Yukai (limit-krwi.blogspot.com)
-Szardik99 (deads-alive.blogspot.com)
-Rossetia Noteviddia (niewybrana.blogspot.com)
-Carmen (która co prawda nie jest początkującym pisarzem, ale zasłużyła na nagrodę) (ofiara-wrozek.blogspot.com)
-Nanami Moon (your-smile-is-famous.blogspot.com)
-Lirienne Tasartir (bezimiennyswiat.blogspot.com)
-Magpie (i-will-save-you-from-yourself.blogspot.com)
-Deathbringer (runicalblade-trilogy.blogspot.com)
-Jane Conelly (somewhere-i-do-belong.blogspot.com)
-Leilah (www.sacrificed-to-the-devil.blogspot.com)
-Mixi Hideki (spotkanie-wsrod-krwi.blogspot.com)
Jest to nagroda, przyznawana za "Dobrze wykonaną robotę" Jest dedykowana Blogerom o mniejszej publiczności, w celu rozpowszechnienia ich twórczości. Gdy odbierasz nagrodę, odpowiadasz na 11 pytań, po czym zadajesz tak samo, 11 pytań i podajesz 11 nominowanych przez ciebie osób. Odpowiedzi na pytania i nominowane osoby podajesz na swoim blogu.
Pytania zuzy:
Co skłoniło cię do stworzenia tego bloga?
Stworzyłem tego bloga z jednego powodu, natchnienia :) Napadł mnie pomysł na opowiadanie i zacząłem pisać.
Skąd czerpiesz inspiracje?
Inspiracje dają mi najlepsi przyjaciele. Sayaka Yukai i Szardik99 (piszę tego bloga pod innym pseudonimem więc możecie mnie od razu nie poznać.)
Jakie są twoje ulubione książki?
"Harry Potter" i "Pas Deltory"
Masz osobę na której się wzorujesz, w życiu codziennym?
Nie.
Co lubisz robić w wolnym czasie?
Pisać opowiadania i słuchać muzyki. Ale lubię też jazdę na rowerze.
Gdybyś musiał stworzyć nowego bloga, jakiej byłby tematyki?
Pewnie fantasy z elementami tragedii i romansu.
Co dają ci komentarze?
Dają mi wenę a także chęć do dalszego pisania.
Bez czego nie możesz żyć?
Bez moich przyjaciół :)
Co daje ci szczęście?
Ciekawe pytanie... cóż w sumie szczęście jest czymś co "coś może dać" a nie odwrotnie, ale jeśli muszę odpowiadać.
Daje mi motylki w brzuchu ;P
Masz jakieś hobby?
Mam, blogowanie.
Co kochasz w sobie?
Nico. Jestem jedną wielką porażką ;)
Moje pytania:
1) Jeśli je masz, jakie jest twoje drugie imię?
2) Co lubisz robić w wolnym czasie?
3) Lubisz zwierzęta? Jakie?
4) Jedna rzecz jaką byś zabrał na bezludną wyspę?
5) Podaj godzinę o której piszesz odpowiedzi?
6) Jaki jest twój ulubiony owoc?
7) Jaki jest tytuł twojego ulubionego utworu muzycznego?
8) Czy blogowanie sprawia ci frajdę?
9) Co dają ci komentarze?
10) Dlaczego akurat taka tematyka bloga?
11) Co sądzisz o Liebstar Award?
Nominuję"
-Sayaka Yukai (limit-krwi.blogspot.com)
-Szardik99 (deads-alive.blogspot.com)
-Rossetia Noteviddia (niewybrana.blogspot.com)
-Carmen (która co prawda nie jest początkującym pisarzem, ale zasłużyła na nagrodę) (ofiara-wrozek.blogspot.com)
-Nanami Moon (your-smile-is-famous.blogspot.com)
-Lirienne Tasartir (bezimiennyswiat.blogspot.com)
-Magpie (i-will-save-you-from-yourself.blogspot.com)
-Deathbringer (runicalblade-trilogy.blogspot.com)
-Jane Conelly (somewhere-i-do-belong.blogspot.com)
-Leilah (www.sacrificed-to-the-devil.blogspot.com)
-Mixi Hideki (spotkanie-wsrod-krwi.blogspot.com)
piątek, 9 stycznia 2015
Przeprosiny
Przepraszam tych kilka osób które tu czasem zaglądały, za to że od 2 miesięcy nie było nic na tym bloga, ale wolałem skupić całą swoją uwagę na moim drugim blogu którego prowadzę pod innym pseudonimem.
Link: mafia-rings.blogspot.com
Jest on, postaciami, powiązany z blogiem mojej bardzo utalentowanej znajomej Sayaki Yukai
limit-krwi.blogspot.com
Polecam zarówno jeden i drugi. No w każdym bądź razie dalszej pracy na tym blogu nie będzie wcześniej niż w drugiej połowie lutego, Przykro mi. ;(
środa, 12 listopada 2014
Rozdział 1
Nazywam się Olivier Fangshoover (czytaj fangshuwer), Francuz. Mam piętnaście lat i mieszkam w Paryżu.
Jestem dosyć wysokim brązowowłosym(trochę bordowe...) z niebieskimi oczyma. Jestem całkiem zwyczajny pomijając moje obrzydzenie historią i jej nauką. Znajomi mówią mi że o wiele za często jem lizaki i na szyi noszę słuchawki.
Cóż, dosłownie jestem całkiem zwyczajny i normalny... to z wszystkimi wokół mnie jest coś nie tak.
Jest mroźny jesienny poniedziałek a ja jak zwykle w łóżku. Kat, czyli wujek, sterczy nade mną by mnie obudzić.
-Olivier! Na co czekasz? Jest już 7.40, nie zdążysz do szkoły!
-Wujku, ale dzisiaj jest historia...-jęknąłem przewracając się na drugi bok.
-Dobra sam się o to prosiłeś.-Umięśniony, jak niejeden piekarz noszący co dzień 30-sto kilogramowe worki mąki, wujek podwinął rękawy czerwonej koszuli ukazując tym samym ramiona o szerokości dwóch słoików i podniósł całego mnie wraz z kołdrą jak piórko i zaniósł do łazienki.-Przebieraj się!-powiedział ze swego rodzaju zadowoleniem jakby pomyślał „dzieło dokonane”.
-Dobra, dobra. Rozumiem.-odpowiedziałem niechętnie wstając z podłogi łazienki i zamykając drzwi. Popatrzyłem w lekko zaparowane lustro. Zobaczyłem twarz niezadowolonego licealisty z podkrążonymi oczyma. „Mus to mus” pomyślałem i zacząłem się ubierać po czym umyłem zaspaną twarz i zęby, które mimo lizaków były białe. Wyszedłem z łazienki ubrany w czarne dżinsy biały podkoszulek z parą guzików pod szyją a na tym brązowa, kratkowana, rozpięta koszula, praktycznie już gotów do wyjścia ale wujek jeszcze wołał mnie na śniadanie. Nasze mieszkanie nie było ogromną willą. Było ona w kamienicy, miało 3 pokoje, kuchnie, łazienkę i korytarz. Te 3 pokoje to mój pokój sypialnia wujka i salon. Korytarzem zmierzałem do drzwi wyjściowych ale wujek mnie zatrzymał. -Dzisiaj zostaje trochę dłużej na posterunku!-był policjantem.-Więc weź sobie klucze.
-Dobra!-odpowiedziałem i wziąłem klucz do mieszkania, który wisiał na haczyku obok drzwi. Wyszedłem. Droga przez paryskie ulice dla stałego mieszkańca wcale nie była tak fascynująca. Szedłem nimi zamyślony, w sumie to nie myślałem o niczym konkretnym, po prostu myślałem, o wszystkim i o niczym. Po kolei mijałem jakieś drzewa zasadzone przy ulicach, ładnie zdobione kamienice, kościoły, jakieś zabytki o których właściwie to mało wiedziałem. Do mojej szkoły prowadziło wiele dróg, ale ja lubiłem brać okrężną bo nie spieszyło mi się do tego budynku socjalnego. Z chodnika przy dosyć szerokiej ulicy skręciłem w wąską uliczkę między budynkami. Była ona długa, wąska, bez zakrętów i ciemna. Nie było tu okien więc czułem się swobodnie. Nie przestając zamyślać się szedłem prosto przed siebie z głową spuszczoną. Nagle, dosłownie 2 metry przede mną, coś spadło. Wydawało się nie duże ale spadając zakurzyło prawie całą uliczkę. Kurz unosił się w powietrzu. W pierwszej chwili odskoczyłem, z przerażeniem w oczach patrzyłem na chmurę kurzu. Brudny obłok powoli opadający na ziemie wzbudzał we mnie coraz większy lęk i niepewność. Powoli z kłąb kurzu zaczęła się wyłaniać jakaś sylwetka, jakby ludzka z ogromnym puszystym płaszczem na plecach. Postać powoli podnosiła się na równe nogi tym samym wyłaniając się z zasłony dymnej. Człowiek stanąwszy całkiem wyprostowany machnął głową do tyłu spuszczając długi za ramiona kucyk z kolei płaszcz wydłużył się, podniósł i przybrał kształt skrzydeł. Kiedy kurz opadł już całkowicie moim oczom ukazała się postać dziewczyny o blond włosach, bladej cerze, zielonych oczach. Ubrana była w jakiś dziwny strój, białą koszulę okrywała narzuta w kolorze czerwonym, był długa do łokci, zakończona futerkiem.
Krótka spódnica koloru bordowego zasłaniała jej łydki. Nie wiem, powinno jej być zimno.
Kiedy widok był już całkiem klarowny zobaczyłem anioła, tak anioła. Kobietę gdzieś w moim wieku o nadzwyczajnej urodzie i skrzydłach na plecach. Przeciągnęła się jakby po pobudce i powiedziała niewinnym głosem.
-Jak ja mogłam nie zauważyć tego samolotu...-następnie popatrzyła się na mnie.
Stałem dużym rozkroku z ustami dosyć szeroko otwartymi z palcem wskazującym na nieznajomą.
Ona odskoczyła na pół metra i ze zdziwieniem w oczach oraz drgającym głosem spytała.
-Ty...ty...mnie widzisz?
Ręka wskazująca na nią strasznie mi się trzęsła, ale nie chcąc wyjść na totalnego idiotę pokiwałem głową.
-Co... ale jak...?-dziewczyna była zmieszana i rozmyślała co zrobić.-yyy...yyy... dobra słuchaj choć za mną musimy stąd wiać.-mówiąc to złapała mnie za rękę.
W chwili kiedy dotknęła mojej dłoni coś zabłysło, a nawet zaiskrzyło, dosłownie posypały się iskry z naszych dłoni. Jakiś język światła oplótł je w supeł a potem zgasł.
Dziewczyna zrobiła jeszcze większe zdziwione oczy niż wcześniej.
-Przy...przywiązanie? Ale jak... nie to nie możliwe. Przecież Uskrzydlony musi z własnej woli odprawić ofiarę krwi żeby został przywiązany do człowieka... nie, jak to możliwe...-dziewczyna upadła na kolana i twarz schowała w dłoniach.
-Yyy... wszystko w porządku?-nieśmiało powiedziałem do dziewczyny.
Ona nie podniosła głowy ale czułem od niej smutek. Nie wiem dlaczego ale ludzie nie potrafili zataić przede mną uczuć. Jak widać anioły też nie.
Dziewczyna nie ruszała się, a ja nie miałem odwagi czegokolwiek zrobić.
Niezręczną ciszę przerwał podmuch wiatru, na którego świst dziewczyna podniosła głowę.
Wstała i odwróciła się w moją stronę.
-Nie wiem co się stało ale skoro mnie widzisz to znaczy że jestem do ciebie przywiązana. I będąc przywiązaną muszę ci służyć.-mówiąc to patrzyły na mnie dwa zielone pełne nadziei oczka który dosłownie przed chwilą pozwoliły spłynąć po policzkom łzom.-Pozwól mi służyć tobie.-powiedziała i przyklęknęła na prawe kolano, z kolei prawą ręką zaciśniętą w pięść podparła się przed klęczącym kolanem.
Popatrzyłem na nią i z ulgą powiedziałem.
-No dobra gdzie jest ukryta kamera...?
-Co? o czym ty mówisz?-zapytała bardzo realistycznie.
-No nie przesadzaj, nie jestem aż tak łatwowierny żeby uwierzyć, że anioł będzie mi służył.
-Nie jestem aniołem!-z oburzeniem krzyknęła blondynka.-Jestem uskrzydlonym! I to nie jest żart. Muszę ci służyć.
-Ta jasne a ja Święty Józef.
-Serio!?
-Nie...-,-
Zachowuje się jakby na serio była nie z tego świata.
-Dobra chcesz udowodnienia.-odezwała się wstając z ziemi i zaplatając ręce na piersi.-No to patrz.
Odwróciła się do mnie plecami, a pseudo skrzydła obróciły się wraz z nią, tworząc przy tym ruch powietrza.
Wyciągnęła rękę przed siebie i powiedziała "Sanctum Lighthouse" Na jej ręce zaczęły się zbierać jakieś iskierki które przerodziły się w jasne światło rozświetlającą całą uliczkę w której się znajdowaliśmy.
Odwróciła się znów do mnie twarzą i zaczęła podchodzić z tym światłem na ręce. W pierwszej chwili pomyślałem że ma tam jakąś latarkę czy coś ale kiedy już stała bezpośrednio przede mną dała mi światełko do ręki. Nic nie poczułem, w ręce trzymałem czyste światło. Dziewczyna popatrzyła na mnie z szyderczym uśmiechem na twarzy i powiedziała:
-I co? Wierzysz Józefie?
Jestem dosyć wysokim brązowowłosym(trochę bordowe...) z niebieskimi oczyma. Jestem całkiem zwyczajny pomijając moje obrzydzenie historią i jej nauką. Znajomi mówią mi że o wiele za często jem lizaki i na szyi noszę słuchawki.
Cóż, dosłownie jestem całkiem zwyczajny i normalny... to z wszystkimi wokół mnie jest coś nie tak.
Jest mroźny jesienny poniedziałek a ja jak zwykle w łóżku. Kat, czyli wujek, sterczy nade mną by mnie obudzić.
-Olivier! Na co czekasz? Jest już 7.40, nie zdążysz do szkoły!
-Wujku, ale dzisiaj jest historia...-jęknąłem przewracając się na drugi bok.
-Dobra sam się o to prosiłeś.-Umięśniony, jak niejeden piekarz noszący co dzień 30-sto kilogramowe worki mąki, wujek podwinął rękawy czerwonej koszuli ukazując tym samym ramiona o szerokości dwóch słoików i podniósł całego mnie wraz z kołdrą jak piórko i zaniósł do łazienki.-Przebieraj się!-powiedział ze swego rodzaju zadowoleniem jakby pomyślał „dzieło dokonane”.
-Dobra, dobra. Rozumiem.-odpowiedziałem niechętnie wstając z podłogi łazienki i zamykając drzwi. Popatrzyłem w lekko zaparowane lustro. Zobaczyłem twarz niezadowolonego licealisty z podkrążonymi oczyma. „Mus to mus” pomyślałem i zacząłem się ubierać po czym umyłem zaspaną twarz i zęby, które mimo lizaków były białe. Wyszedłem z łazienki ubrany w czarne dżinsy biały podkoszulek z parą guzików pod szyją a na tym brązowa, kratkowana, rozpięta koszula, praktycznie już gotów do wyjścia ale wujek jeszcze wołał mnie na śniadanie. Nasze mieszkanie nie było ogromną willą. Było ona w kamienicy, miało 3 pokoje, kuchnie, łazienkę i korytarz. Te 3 pokoje to mój pokój sypialnia wujka i salon. Korytarzem zmierzałem do drzwi wyjściowych ale wujek mnie zatrzymał. -Dzisiaj zostaje trochę dłużej na posterunku!-był policjantem.-Więc weź sobie klucze.
-Dobra!-odpowiedziałem i wziąłem klucz do mieszkania, który wisiał na haczyku obok drzwi. Wyszedłem. Droga przez paryskie ulice dla stałego mieszkańca wcale nie była tak fascynująca. Szedłem nimi zamyślony, w sumie to nie myślałem o niczym konkretnym, po prostu myślałem, o wszystkim i o niczym. Po kolei mijałem jakieś drzewa zasadzone przy ulicach, ładnie zdobione kamienice, kościoły, jakieś zabytki o których właściwie to mało wiedziałem. Do mojej szkoły prowadziło wiele dróg, ale ja lubiłem brać okrężną bo nie spieszyło mi się do tego budynku socjalnego. Z chodnika przy dosyć szerokiej ulicy skręciłem w wąską uliczkę między budynkami. Była ona długa, wąska, bez zakrętów i ciemna. Nie było tu okien więc czułem się swobodnie. Nie przestając zamyślać się szedłem prosto przed siebie z głową spuszczoną. Nagle, dosłownie 2 metry przede mną, coś spadło. Wydawało się nie duże ale spadając zakurzyło prawie całą uliczkę. Kurz unosił się w powietrzu. W pierwszej chwili odskoczyłem, z przerażeniem w oczach patrzyłem na chmurę kurzu. Brudny obłok powoli opadający na ziemie wzbudzał we mnie coraz większy lęk i niepewność. Powoli z kłąb kurzu zaczęła się wyłaniać jakaś sylwetka, jakby ludzka z ogromnym puszystym płaszczem na plecach. Postać powoli podnosiła się na równe nogi tym samym wyłaniając się z zasłony dymnej. Człowiek stanąwszy całkiem wyprostowany machnął głową do tyłu spuszczając długi za ramiona kucyk z kolei płaszcz wydłużył się, podniósł i przybrał kształt skrzydeł. Kiedy kurz opadł już całkowicie moim oczom ukazała się postać dziewczyny o blond włosach, bladej cerze, zielonych oczach. Ubrana była w jakiś dziwny strój, białą koszulę okrywała narzuta w kolorze czerwonym, był długa do łokci, zakończona futerkiem.
Krótka spódnica koloru bordowego zasłaniała jej łydki. Nie wiem, powinno jej być zimno.
Kiedy widok był już całkiem klarowny zobaczyłem anioła, tak anioła. Kobietę gdzieś w moim wieku o nadzwyczajnej urodzie i skrzydłach na plecach. Przeciągnęła się jakby po pobudce i powiedziała niewinnym głosem.
-Jak ja mogłam nie zauważyć tego samolotu...-następnie popatrzyła się na mnie.
Stałem dużym rozkroku z ustami dosyć szeroko otwartymi z palcem wskazującym na nieznajomą.
Ona odskoczyła na pół metra i ze zdziwieniem w oczach oraz drgającym głosem spytała.
-Ty...ty...mnie widzisz?
Ręka wskazująca na nią strasznie mi się trzęsła, ale nie chcąc wyjść na totalnego idiotę pokiwałem głową.
-Co... ale jak...?-dziewczyna była zmieszana i rozmyślała co zrobić.-yyy...yyy... dobra słuchaj choć za mną musimy stąd wiać.-mówiąc to złapała mnie za rękę.
W chwili kiedy dotknęła mojej dłoni coś zabłysło, a nawet zaiskrzyło, dosłownie posypały się iskry z naszych dłoni. Jakiś język światła oplótł je w supeł a potem zgasł.
Dziewczyna zrobiła jeszcze większe zdziwione oczy niż wcześniej.
-Przy...przywiązanie? Ale jak... nie to nie możliwe. Przecież Uskrzydlony musi z własnej woli odprawić ofiarę krwi żeby został przywiązany do człowieka... nie, jak to możliwe...-dziewczyna upadła na kolana i twarz schowała w dłoniach.
-Yyy... wszystko w porządku?-nieśmiało powiedziałem do dziewczyny.
Ona nie podniosła głowy ale czułem od niej smutek. Nie wiem dlaczego ale ludzie nie potrafili zataić przede mną uczuć. Jak widać anioły też nie.
Dziewczyna nie ruszała się, a ja nie miałem odwagi czegokolwiek zrobić.
Niezręczną ciszę przerwał podmuch wiatru, na którego świst dziewczyna podniosła głowę.
Wstała i odwróciła się w moją stronę.
-Nie wiem co się stało ale skoro mnie widzisz to znaczy że jestem do ciebie przywiązana. I będąc przywiązaną muszę ci służyć.-mówiąc to patrzyły na mnie dwa zielone pełne nadziei oczka który dosłownie przed chwilą pozwoliły spłynąć po policzkom łzom.-Pozwól mi służyć tobie.-powiedziała i przyklęknęła na prawe kolano, z kolei prawą ręką zaciśniętą w pięść podparła się przed klęczącym kolanem.
Popatrzyłem na nią i z ulgą powiedziałem.
-No dobra gdzie jest ukryta kamera...?
-Co? o czym ty mówisz?-zapytała bardzo realistycznie.
-No nie przesadzaj, nie jestem aż tak łatwowierny żeby uwierzyć, że anioł będzie mi służył.
-Nie jestem aniołem!-z oburzeniem krzyknęła blondynka.-Jestem uskrzydlonym! I to nie jest żart. Muszę ci służyć.
-Ta jasne a ja Święty Józef.
-Serio!?
-Nie...-,-
Zachowuje się jakby na serio była nie z tego świata.
-Dobra chcesz udowodnienia.-odezwała się wstając z ziemi i zaplatając ręce na piersi.-No to patrz.
Odwróciła się do mnie plecami, a pseudo skrzydła obróciły się wraz z nią, tworząc przy tym ruch powietrza.
Wyciągnęła rękę przed siebie i powiedziała "Sanctum Lighthouse" Na jej ręce zaczęły się zbierać jakieś iskierki które przerodziły się w jasne światło rozświetlającą całą uliczkę w której się znajdowaliśmy.
Odwróciła się znów do mnie twarzą i zaczęła podchodzić z tym światłem na ręce. W pierwszej chwili pomyślałem że ma tam jakąś latarkę czy coś ale kiedy już stała bezpośrednio przede mną dała mi światełko do ręki. Nic nie poczułem, w ręce trzymałem czyste światło. Dziewczyna popatrzyła na mnie z szyderczym uśmiechem na twarzy i powiedziała:
-I co? Wierzysz Józefie?
<><><><>
Nareszcie jest pierwszy, trochę krótki rozdział. Następne będą dłuższe, obiecuje =)
poniedziałek, 3 listopada 2014
Powitanie
No to zaczynamy. Ja jestem Lorien i zamierzam prowadzić tego bloga dodając co jakiś czas posty.
Cały ten blog to takie opowiadanko ... albo raczej opowiadanka, bo kiedy skończę to pierwsze czyli aniele skrzydła zrobimy skok w bok i napiszemy coś nowego.
w sumie to tyle w każdym bądź razie mam nadzieje że będzie się podobało. :)
PS. coś miałem mówić ale umknęło mi z głowy... nie ma PS. :P
Cały ten blog to takie opowiadanko ... albo raczej opowiadanka, bo kiedy skończę to pierwsze czyli aniele skrzydła zrobimy skok w bok i napiszemy coś nowego.
w sumie to tyle w każdym bądź razie mam nadzieje że będzie się podobało. :)
PS. coś miałem mówić ale umknęło mi z głowy... nie ma PS. :P
Subskrybuj:
Posty (Atom)